ก่อนอื่นเราต้องขอบอกก่อนว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา หากมีข้อผิดพลาดอะไรต้องขอ อภัย ทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วนนะคะ
ที่มาของการเริ่มตั้งกระทู้ เราเองเป็นคนชอบอ่านหนังสือของนิ้วกลม และได้ติดตามเพจใน Facebook
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/Roundfinger.BOOK?fref=ts
หลายครั้งเราตั้งคำถามกับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นคำถามแบบไหน เพจนี้มักมีคำตอบเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน มีคำถามที่ว่า 'ทำไมไม่มีคนใหม่สักที' (ลองไปอ่านดูนะ ดีมากๆเลย) มีประโยคนึงนิ้วกลมบอกว่า "แทนที่จะคิดว่าจะต้องเลิกผูกพันกันไปเลย ลองหันมาคิดว่า เราสามารถเก็บรักษาความผูกพันนี้ไว้ได้ เพียงแค่จัดหาที่อยู่ที่เหมาะสมให้กับมัน" เราพยามทำตามคำแนะนำ หาที่เก็บที่เหมาะสมกับความผูกพันนี้ แต่มันยากเลยเกินไม่ว่าจะเก็บไว้สูงหรือไกลแค่ เราก็ยังจะเอากลับมาถือไว้เสมอ เมื่อมันไม่ได้ผลเราเลยเลือกที่จะแบ่งความผูกพันนี้ให้กับทุกคน หากวันหนึ่งวันใดเราคิดถึงมัน เราจะได้นึกออกว่าเราได้แบ่งให้กับทุกคนไปแล้ว มันหายไปแล้ว มันไม่ใช่ของเราอีกต่อไป บางทีการที่เราแบ่งอะไรบางอย่างให้กับคนแปลกหน้า มันอาจช่วยเพิ่มช่องว่างให้กับสิ่งใหม่ได้เข้ามาหาเรา และบางทีสิ่งที่เรามอบให้คนอืนไป อาจจเป็นวัตถุดิบแปลกใหม่ที่สร้างอะไรบางอย่างให้กับคนคนนั้นก็ได้ เราเชื่อแบบนั้น ช่วยเราหน่อยนะ รับมันไปอาจไม่มีประโยชน์ แต่ช่วยรับมันไปหน่อย เราให้ทุกคน
....ว่าด้วย ความผูกพัน การที่เราจะผูกพันกับอะไรสักอย่างต้องเริ่มจากการที่เราต้องเข้าใกล้สิ่งนั้นมากๆ อาจจะไม่ใช่เรื่องของทางกาย แต่มันอาจเป็นเรื่องของความรู้สึก เรื่องเริ่มต้นขึ้น เมื่อเราสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึง เราอยู่กลุ่มด้วยกันบ่อยมากบวกกับนิสัยเราคล้ายๆกัน ทำให้เริ่มสนิทเร็วขึ้นเกิดเป็นความใกล้ชิดที่ผสมความผูกพันแบบที่เรียกว่าเพื่อนสนิท แต่ทุกคนคงเคยฟังเพลง เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ(เก่ามากอ่ะ) นั่นแหล่ะค่ะ เราก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงอ่ะเน๊าะที่มักจะหวั่นไหวกับความรู้สึกรอบกาย มันเริ่มจากแค่เม็ดข้าวโพดที่ไม่ได้อบ ความรู้สึกแบบเม็ดข้าวโพด คือไม่ได้เรียบหรูดูดี แต่มันเป็นเม็ดๆ ทีละเม็ดทีละเม็ดจนเต็มฝัก เราไม่สามารถบอกความรู้สึกในตอนนั้นได้ แต่มันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่ออยู่ใกล้กันจนเกิดความร้อนทำให้เม็ดข้าวโพดนั้น ตู๊ม!!!!! ไม่ได้เกิดเป็น โกโก้ครัน แต่เกิดเป็นความรู้สึกที่พองและพลั่งพลูออกมามากจนเราต้องบอกกับ เพื่อนเราไป เพราะนิสัยส่วนตัวของเราชอบความชัดเจน ไม่ชอบอะไรที่ ง๊อดๆแง๊ดๆ (คือแบบไม่ชัดเจนนั่นแหล่ะ เราอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน) ตอนที่เราบอก เราบอกผ่านแชท อยากให้ทุกคนนึกภาพตาม เหมือนเรากำลังถือลูกโป่งลูกใหญ่มาก ไปให้คนที่เราชอบ แต่พอเรายื่นให้ เขากลับเอาไม้เสียบลูกชิ้นในมือทิ่มมาที่ลูกโป่งของเรา ปัง!!!!!!! แตกจ้า แป้งในลูกโป่งกระจายเต็มพื้น เศษชิ้นส่วนของลูกโป่งกระเด็นหายไป ตอนนั้นเราเสียใจมากที่โดนปฎิเสธ อยากหายไปพร้อมกับความรู้สึก แต่ทำไม่ได้เพราะต้องติดต่อและคุยกัน เราอยู่กลุ่มและทำงานร่วมกัน เราต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกจากตา (เริ่มเวิ่น) แต่แล้ววันนึง เขา เดินมาพร้อมกับเศษลูกโป่งทั้งหมดที่หายไป ยื่นให้เราพร้อมกับยื่นข้อเสนอในการต่อความสัมพันธ์ เรารีบรับไว้ โอกาสมาแล้ว รอไรเล๊าแก เรารับข้อเสนอและปฎิบัติตัวอย่างเคร่งครัด (ขอเว้นไว้เติมคำในช่องว่าง เรื่องข้อเสนอนะคะ) จนเริ่มทำให้เราสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน มองตารู้ใจ หัวเราะด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึเปล่า แต่เรารู้สึกว่า เขาก็เริ่มรู้สึกอะไรบ้างกะเราบ้างละ ฉันไม่ชอบกินถั่วงอกแกเลยเอาไปกิน ฉันเหม็นแตงกวาแต่แกชอบเคี้ยวอ้าปากให้กลิ่นมันออก(เหม็นสึด) เป็นผู้ชายต้องตักน้ำให้ผู้หญิง ฉันบอกแกแล้วแกก็เริ่มทำจนเป็นนิสัย ต้องขี่รถให้ฉันซ้อนแต่ตอนกลางคืนฉันต้องขี่เพราะแกตาไม่ดี(เอิ่บ แก่หว่ะ) แกไม่กินเครื่องในแต่แกกินไส้กรอก ฉันลดน้ำหนักแกพาไปวิ่ง(เหมือนหมาเลยแหะ 55555) แล้วก็พากันไปกิน(ข้าว)ต่อ ฉันชวนไปไหนแกก็ไปถึงแม้แกจะขี้เกียจไป แกฉันร้องเพลงฉันชอบฟังเพลง(ที่แกร้อง) แกชอบเที่ยวฉันก็ชอบเที่ยว จนทำให้เราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันสองคน 'น่าน' ไง จำได้ไหม?
เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาต่อนะ ดึกแล้ว.......ง่วงนอนน จุง
(ไม่รู้จะมีใครมารับความผูกพันนี้บ้าง ไม่มีไม่เป็นไร เราของวางไว้ในพื้นที่นี้ เผื่อใครอยากหยิบมันไป ^^)
'ทำความผูกพันเป็นจิ๊กซอว์ แบ่งเป็นตัวต่อแจกให้ทุกคน' เมื่อเราต้องการแบ่งความทรงจำ โปรดช่วยรับมันไว้ที
ที่มาของการเริ่มตั้งกระทู้ เราเองเป็นคนชอบอ่านหนังสือของนิ้วกลม และได้ติดตามเพจใน Facebook [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
....ว่าด้วย ความผูกพัน การที่เราจะผูกพันกับอะไรสักอย่างต้องเริ่มจากการที่เราต้องเข้าใกล้สิ่งนั้นมากๆ อาจจะไม่ใช่เรื่องของทางกาย แต่มันอาจเป็นเรื่องของความรู้สึก เรื่องเริ่มต้นขึ้น เมื่อเราสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึง เราอยู่กลุ่มด้วยกันบ่อยมากบวกกับนิสัยเราคล้ายๆกัน ทำให้เริ่มสนิทเร็วขึ้นเกิดเป็นความใกล้ชิดที่ผสมความผูกพันแบบที่เรียกว่าเพื่อนสนิท แต่ทุกคนคงเคยฟังเพลง เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ(เก่ามากอ่ะ) นั่นแหล่ะค่ะ เราก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงอ่ะเน๊าะที่มักจะหวั่นไหวกับความรู้สึกรอบกาย มันเริ่มจากแค่เม็ดข้าวโพดที่ไม่ได้อบ ความรู้สึกแบบเม็ดข้าวโพด คือไม่ได้เรียบหรูดูดี แต่มันเป็นเม็ดๆ ทีละเม็ดทีละเม็ดจนเต็มฝัก เราไม่สามารถบอกความรู้สึกในตอนนั้นได้ แต่มันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่ออยู่ใกล้กันจนเกิดความร้อนทำให้เม็ดข้าวโพดนั้น ตู๊ม!!!!! ไม่ได้เกิดเป็น โกโก้ครัน แต่เกิดเป็นความรู้สึกที่พองและพลั่งพลูออกมามากจนเราต้องบอกกับ เพื่อนเราไป เพราะนิสัยส่วนตัวของเราชอบความชัดเจน ไม่ชอบอะไรที่ ง๊อดๆแง๊ดๆ (คือแบบไม่ชัดเจนนั่นแหล่ะ เราอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน) ตอนที่เราบอก เราบอกผ่านแชท อยากให้ทุกคนนึกภาพตาม เหมือนเรากำลังถือลูกโป่งลูกใหญ่มาก ไปให้คนที่เราชอบ แต่พอเรายื่นให้ เขากลับเอาไม้เสียบลูกชิ้นในมือทิ่มมาที่ลูกโป่งของเรา ปัง!!!!!!! แตกจ้า แป้งในลูกโป่งกระจายเต็มพื้น เศษชิ้นส่วนของลูกโป่งกระเด็นหายไป ตอนนั้นเราเสียใจมากที่โดนปฎิเสธ อยากหายไปพร้อมกับความรู้สึก แต่ทำไม่ได้เพราะต้องติดต่อและคุยกัน เราอยู่กลุ่มและทำงานร่วมกัน เราต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกจากตา (เริ่มเวิ่น) แต่แล้ววันนึง เขา เดินมาพร้อมกับเศษลูกโป่งทั้งหมดที่หายไป ยื่นให้เราพร้อมกับยื่นข้อเสนอในการต่อความสัมพันธ์ เรารีบรับไว้ โอกาสมาแล้ว รอไรเล๊าแก เรารับข้อเสนอและปฎิบัติตัวอย่างเคร่งครัด (ขอเว้นไว้เติมคำในช่องว่าง เรื่องข้อเสนอนะคะ) จนเริ่มทำให้เราสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน มองตารู้ใจ หัวเราะด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึเปล่า แต่เรารู้สึกว่า เขาก็เริ่มรู้สึกอะไรบ้างกะเราบ้างละ ฉันไม่ชอบกินถั่วงอกแกเลยเอาไปกิน ฉันเหม็นแตงกวาแต่แกชอบเคี้ยวอ้าปากให้กลิ่นมันออก(เหม็นสึด) เป็นผู้ชายต้องตักน้ำให้ผู้หญิง ฉันบอกแกแล้วแกก็เริ่มทำจนเป็นนิสัย ต้องขี่รถให้ฉันซ้อนแต่ตอนกลางคืนฉันต้องขี่เพราะแกตาไม่ดี(เอิ่บ แก่หว่ะ) แกไม่กินเครื่องในแต่แกกินไส้กรอก ฉันลดน้ำหนักแกพาไปวิ่ง(เหมือนหมาเลยแหะ 55555) แล้วก็พากันไปกิน(ข้าว)ต่อ ฉันชวนไปไหนแกก็ไปถึงแม้แกจะขี้เกียจไป แกฉันร้องเพลงฉันชอบฟังเพลง(ที่แกร้อง) แกชอบเที่ยวฉันก็ชอบเที่ยว จนทำให้เราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันสองคน 'น่าน' ไง จำได้ไหม?
เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาต่อนะ ดึกแล้ว.......ง่วงนอนน จุง
(ไม่รู้จะมีใครมารับความผูกพันนี้บ้าง ไม่มีไม่เป็นไร เราของวางไว้ในพื้นที่นี้ เผื่อใครอยากหยิบมันไป ^^)